Suat Kaynakçı

Eve doğru yürürken yol üstünde birbirine bağıran iki kişiyle karşılaştım, biri diğerine sen beni kandırdın, benden aldığın para haram olsun senden çıkmazsa çocuğundan çıksın dedi.

Bunları duyan diğer adam saldırmaya başladı ve kavga etmeye başladılar. Sağolsun duyarlı bir kaç vatandaş ile araya girdik, ayırdık ve birbirilerinden uzaklaştırdık.

Hele bir de bazı yerlerde toprak için servet uğruna birbirilerini öldürenler aklıma gelince tutamadım kendimi yazayım dedim...

Günümüz hayat tarzlarına baktığımda, genel anlamda korku ve tüketim kavramlarının nasıl iç içe geçirildiğini görüyorum. Genele hakim olan sistem diyorki; ben üreteceğim sen tüketeceksin, üreteceksen de benim istediğim gibi üreteceksin ama ne kadar kazanırsan kazan, biriktirmeye bak; çünkü benim sunduğum ortam kurtlar sofrasıdır, hiç ummadığın bir anda amansız bir hastalığa yakalanabilir, aç kalabilir veya toplum içinde prestij kaybına uğrayabilirsin. Bunların hepsi senin ölümündür ama bunların tamamının çaresi kazandıklarındır; yani biriktirdiğin servetindir. Bu yüzden senin her şeyin servetindir diyor.

Başkalarının ne olduğunun veya nasıl yaşadığının senin için bir önemi yoktur, servetini biriktirme yolunda önüne engel koymayan her yol mubahtır; ezeceksin, sömüreceksin, ben anlamam olacak diyeceksin. Yani ahlakı, adaleti bir tarafa koyacak ve zulmedeceksin. Baktın ki olmuyor yine servet biriktirme uğruna yeri geldiğinde ahlak narası atıp buna kananlar üzerinden rantına devam edeceksin.

Eee yine başa döndük; şimdi bunların tamamı korku pahasına mı yapılıyor? Kesinlikle korkudan yapılıyor.

Sistem açlıkla korkutuyor; çünkü aç kalma korkusu açlıktan bin beterdir, aç olan birini doyurabilirsin ama açlıktan korkan birini hiç kimse doyuramaz.

Sistem ölümle korkutuyor, birini ölümle korkutmak öldürmekten daha beterdir. Yani işsizliğin, açlığın ve ölümün korkusu bunların başımıza gelmesinden daha beterdir. Bu sistem kendi korktukları ile bizleri korkutuyor; çünkü bu sistem korkunun ekmeğini yiyor. Korku bu sistemin en büyük sermayesidir. Eğer bu sistemin korktukları ile korkarsak, ne yazık ki bizler de bu sistemin sermayeleri durumuna düşeriz. İnşallah düşmeyiz.

Bu yüzden diyorum ki; hep kazanayım hep biriktireyim ahlakı tehlikelidir, bu ruh hali insandan, tüm servetini verse dahi kazanamayacağı değerlerini alır. O insan ki; duygusuzlaşır, ruhsuzlaşır ve duyarsızlaşır ama emin olun ki bu duygulara sahip olmaya en çok bizim kendimizin ihtiyacı var çünkü kendine duyarlı ve merhametli olmayanın başkasına karşı duyarlı ve merhametli olmasını beklemek boşunadır ve yine çünkü bizler bir makineden, bir taştan çok öte birşeyiz.

Yorumlar