sevgili karşı aylılar,

ne kadar uzatsam da, ne kadar düze kıvırsam da sayfayı, işim şiirdir benim. ve çoğunlukla nesrin tökezlediği bir şiir…

şiir ise var oluşu gereği retorik bir uğraştır. retorik bir dilin ise poetik damarları kılcaldır. şiir poetikanın üzerine kurulmaz; poetikaya sarılır, siner. aslında şiirin temeli, hayatın kıyısıdır. hayatın kıyısı, varoluşun kendisidir. varoluşun esprisi ise; var olanı kabullenmektir. şiirde ise olan-olmayan her şey insana çalışır. insan ise basit bir karmaşadır. şiir budur.
şaire kalan; basitliği karmaşık duygularla değil, karmaşık imgelerle aktarmaktır. bunu hep ters anlıyoruz.

şairlik memurluk gibi şey ya da bir meslek değildir ve şair de genelev müdürü değildir. şiir fahişe, okuyucu da bunun pezevengi değildir. şair dediğin şartların sürüklediği pazar poşeti olamaz. toplumun ya da zamanın birkaç meşe palamudunun dip meyvesi de değildir şair. kafasına göredir. ne şöhretin ne paranın ne de lamanın tükürüğüdür. masa üstü bir felsefenin hiç mi hiç muhatabı değildir. hele hele poetika denen bu kıvrım döngüsünün...


şiirleriniz için yerli kelimeler yaratırım ensemden
ki bu, konuşmayı henüz sökmüş yersiz bir çocuk ensesidir