Acı ile yaşamayı öğrendik. Acı ile yaşamayı öyle bir öğrendik ki kanıksadık bu durumu en normal, doğal görür olduk çaresizce. Sonra kulaktan kulağa fısıldadık  “hangimiz yaşamıyoruz”u nasıl enjekte ederiz.

Büyüklerimizin nasihatleri arasında  bu marifet ballandırıla ballandırıla anlatılır.

Acı, ilk içimizde yeşertiriz sonrasında ailemizde, çevre, toplum derken farklı vizyon-boyutlarda nesilden nesile sürdürüp devamını getiririz. Teolojide ilk insan ile başlar mirasını devraldığımız acı. Felsefe dalında ise insanın var olma ekseninde sorularla bu yükü yüklenir.  Acı her çağda bin bir şekliyle karşımıza çıkar;  ama dilde, dinde, fikirde, dramaya göre renk değiştirir.

Acının muhatabı göreceli, acının yaşatanı gene görecelidir. Adem’in derdi neyse Antik Yunan  düşünce erbaplarından Aristoteles’in yerinde oturamaması da aynıydı belki de. Ve yahut Şarkın Tıp bilimcisi İbni Sina ile Adalet Tanrıçası Themis Tuanna’nın kardeşinin eşiyle didişmesi de kim bilir aynı... 

Ama kuşkusuz değildir buncası. Herkesin çektiği acının bir amacı olmalıdır. (Acı amaç olduysa diri diri toprağa gömülmektir.) Kiminin acısı insanlığa fedailiğindendir; nitekim kimisinin kendisine adadığı fedailiğindendir. Kimi çekememezliğinden, kıskançlık, boş boğazlık, anlamsızlığı anlamlandırmasından; kimi geri zekalılığından, kimi organlarının gevşekliğinden ama kimi dünyayı sırtladığından dertlidir. Kimi fiziki engellidir kafası, ruhu, düşüncesi, fikri –zikriyle mükemmeliğin doruğunda iken dertli (yüreğime tahtını kurdu benliğimin efendisi), kimi aklının, zülmün, haksızlığın isyancısı olduğundan dertli... Kimi böyle, kimi öyle derken herkes acının tadını bir ömür damağında tadar.

Fakat hepimizin ilk acı ile tanışması olmuştur. Benim Kerbela ile başladı. Ve sonrası hiç kabullenmediğim bunca durum... Dikkatimi çeken ise Ortadoğu ve Müslüman ülkelerin kaosunun bir kader olmayışı aslında; bu tamamen karekteri, kimyasının özünden dolayı kanısına varmıştım. Derken acı bütün hünerleriyle sarmaladı.

Kim çekmez…