Bir insanı harcamak bizlere has bir özelliktir. Bu özelliğimizle gözümüzü kırpmadan canice yapabiliyoruz. Hiçbir insan doğarken kötü doğmaz zira onu kötü yapan bizleriz veya kadirşinaslığın kıymetini bilmeyen vefasız nankörlüğümüzden "kötüdür" deriz gene en acımasız, şuursuzluğumuzla. 

Birine "sen yalancısın, sana inanmıyorum" dersek evet yalancı olur.
Birine "sen psikopatsın" dersek olmadığı halde evet olur.
Birine "sen üç kâğıtçısın" dersek evet olur vs örnekleri çoğaltabiliriz. 

Bilerek veya bilmeyerek bir insanı harcamak bu kadar mı kolay ki kolaydır bu da bize özgüdür. Veya menfaatlerimize ters düştü mü de rahat harcayabiliriz. Bu üçün dünya ya da İslami ülkelerin insanları yalnız birbiriyle uğraşırlar (Zerrece İslam ile alakası yoktur tipik karakterler ismen taşıyıcıdırlar.) okuyanı, okumayanı nitekim sözde okullu olanlar zır cahiller baktıkça vah vahlanıyorum. Dümenlerin çoğu bunlarda, işin kötüsü kimse kimseyi beğenmez pek akıllılar. Bu insan harcama gayretinde fazla becerikliyizdir. İnsan kazanmak ise garibim suyu çıkmış din tebliğcilerince ancak yapılır veya ben gibi anası ağlayan bir parmağın sayısını geçmeyen öğretmenlerce yaparız. Gerisi ise kim kime,  dumdumadır.

Doğru ya " dostluk" kavramın ele almak istesem de elimde kalır. Siz dostluğu ne sanıyorsunuz ? Günü birlik ye, iç hadi eyvallah mı sanıyorsunuz. Nankörlüğün bu kadarına da sahipsek boşa anlatıyorum. 

Dostluk, dostum dediğin şahsın kötü zamanında yanındaysan kendini gösterirsin, sevinç ise hıçkırıklara boğularak paylaşılır. Eee.. Tabi gözyaşlarımızı dökeceğimiz bir enayi buluruz ama sevincimizi ise nazar korkusuyla koynumuzda saklarız. Yuhhh!!! derim.
Hepimiz ama hepimiz önce kendimizden başlayalım. O, bu, şu kötüdür diye çekiştireceğimize, kendimizden başlayalım “ben nasılım?” , “ ne kadar kötüyüm?”, “neler yapıyorum?” , “ne haltlar işliyorum?”

Asıl o zaman insanım dersin, deriz pek akıllı beyfendiler/hanfendiler!..

TUANNA GÜZEL