Sürekli tüm toplumları oluşturan insanlar, hayatı neden nehir hatta şelale gibi görür bilmem. Sürekli bir akma telaşesi bürümüş her yanımızı. Hadi alemlere akalım. Hadi oluk oluk akalım. Yok akışına bırakalım. Tamam, sudan yaratıldık ama hep mi cıvık kalalım arkadaş! Hiç mi kuruyup çatlamayalım? Bir kaba konmayalım veya kalıbımızı oluşturmayalım?

İlle de akalım, akışına bırakalım, akışalım. Ben bazen kayaların içlerindeki suyu düşününce, kendi kendime bir teori diyelim. Bu kaya parçası da bir su idi aktı aktı en sonunda olgunlaştı sabitleşti kalıbına kavuştu işte bu kaya oldu. İçinde sular hala var, ama sert sağlam sabit bir kaya olarak görünüyor diye fikre kapılırım. Hatta Dağlar görünüyor heybetli mi heybetli kas katı hatta karlı buzlu ulu dağlar. Hepsinin içinde sular kaynıyor. Bütün dünya kâinatı anlamış, akıp gitmenin geçici olduğunu hatta anlamsızlığını. Bizler ise hala akıyoruz. Akışına bırakıyoruz benliğimizi, üstelik bir de cıvıklığımız ile bir de gurur duyuyoruz.

Hatta övünüyoruz. Biri de çıkıp dese ki, yahu neden akıyoruz arkadaş? Hadi sabit kalalım. Bu direnmeye çok azı hariç çoğunluk olumsuz bakacaktır. Hep neden gücümüzü kendimiz gibi aynı yönde giden yığınların bize yansıttığı doğru olabilme olasılığı üzerine adeta bahsine kullanırız?

Bahsine diyorum; çünkü olasılıklar üzerine temellenmiş inançlarımızın şans oyunu oynayan güruhtan ne ayırıyor? Evet, durup kalmak da bir olasılık ama en azından kendi deneyimlerimizden olacak kazanımlarımızı veya kaybedişlerimiz.

Neden göze alınmaz şahsımıza ait olasılıklarımızın olmayacağına emin akarız herkes gibi aynı yönde... Kolaydır yönüne akmak; çünkü bırakırsın kendini, yığınlarla aynı yönde akarsın süzülerek…

Bunun için hiçbir güç bir çaba gerektirmez. Aklını bile gıcır gıcır saklarsın kullanmana gerek kalmaz. Öylece akar ve en sonunda dersin ki; "Bu akıl ne diye verilmiş ki zaten topluca akıyoruz aynı yönde her şey önümüzde. Bunları tekrar etmek için akla ne gerek var?"

Hatta belki günü gelince, o aklı sana verene açılmadan da iade edersin. Tam şu anda hayvanların sürü psikolojini anımsadım. Hayvanlar da biri ne yaparsa diğeri onu yapıyor. Yani siz akışanlar güruhuna diyorum; Bir aslanın; "Durun bakalım neden bu geyiği avlıyoruz? Hiç düşündünüz mü?" dediğini düşünebilir misiniz? Şimdi de gülesim geldi akmaya alışmış topluma,  düşünmekten dem vurulur mu bre ukala diyorum; kendime haddini bil, deyip susuyorum.

Yaşarken akanlarla akmayanlar ahmak! olurken, ölünce de akanlarla akmadığı için büyük insan olmuyor mu? Karnıma ağrılar giriyor...

 
Meryem Kadıoğlu | Tabusal.com