Kamburu çıkmış yaşlıyım. Doğarken yaşlı doğdum. Ne küçüktüm, ne ergen, ne de genç. Kendimi bileli hep yaşlıydım. Sonra çocuklara bakarım daha sonra az ötedeki gence ve sonra düşünürüm  “Doğru ya nasıl bir çocuk ve gençtim?“ ama hatırlamam ki yaşlı bilge bunları nereden bilsin!

Şimdi ise orta yaş gruplarından artık kamburu çıkmış tam yaşlıyım evlat!  Çok yorgunum ve çok yorulmuşum, ölümünü bekleyen hatta çabuk gelmesini isteyen biriyim; belki kurtulurum bu kamburdan be evlat! Bakma öyle şaşkın şaşkın! Sırtımdaki bu yük / düşünce/ derinlik ab-ı hayata mı yükseltTi ya da bir bitiş noktası mı hala ben de bilmem çocuk!

Olgun olmak; her yaşta bilge olmaktır. Ne tadı ne tuzu olur yaşamın.

Bilge olmak; Adem’in bilge ağacına dokunmasıyla başladı, sorumluluk yükünü yüklenmekti bu kamburunun, öze dönüştü, özün kendisi ama gene de çözemedim doğru mu yaptı, yanlış mı?

Herkese kahrolmak, herkesin derdinin derdin olması, çoğu sefer nefes alamamaktır . Değdi mi, değmedi mi? Onu düşünecek takatim bile kalmadı çocuk!

Yalın ayaklı, kirlenmiş bir çocuğa, aç kadın ve erkeğin kontrolsüz üremesi ve bu üremesinden sayısız insan evladı; ve ve istismara kurban adaylar... Bilinçsiz üremenin bedelini gene insan  öder, kapısı açık  evlerin damları hiç olmaz pusuya yatmış kurtlara, evlat!

Eşinden ayrılmış yoksul kadınlara ne denmeli, bu toplumda onlara rahat yok  şerefsizlerden. Yavrusuna süt bulmaktan vaz geçmiş, suda bile yumuşatacak ekmeği bulamamanın  mücadelesi kadının, teslim olmakta biter. Hayır hayır veren memnun değildir ona tamah eden memnundur en namuslu geçinmekten dem vuran uçkurcuğunu  tanrı edinmiş zavallı erkek bozuntusu. Buna “ göz yumanlar utansın “ demek artık havada kalıyor  dini bütünlerce ve diyalektiğin süslü sözlerini ellerinde sallayanların, proleteryanın felsefesini savunanlar  mangalda kül bırakmayanlarca ya izlenir ve ya istismarın aktörlüğünü yaparlar, be evlat!

Kamburu çıkmış yaşlıyım, yorgunum; hangisini tek tek sıralayayım, muzdaripim.  Tabularından sıyrılamayan, yıkmaya çalışırken  “boşa kürek mi salladım?” derim.  Düşünmeyen milletlerin kurgulanmış Tanrısına mı, aslı astarı olmayan dinin mi yoksa dahilerin kahırlı yolculuğunun yazgısını paylaşırken yalnızlığında hala konuşamamanın eksikliğini mi? İnsanla uğraşırken zor olduğunu Musa’dan öğrenmiştim. Sokrates’ in düşünce enkazında can çekiştiğini, Darwin’in gerçeğe yolculuğundaki dudak uçuklayan kendisine bile itiraf etmekte güçlük çektiği kalp atışlarını ve Ali Şeriat’ imin yalnızlığında sessiz çığlıklarını bilirim, çocuk!