Hayatımızı doğruluklar üzerinde inşa etmek zorundayız. Doğruluk olmadıktan sonra insan HİÇ’tir. Hiç olmak bir insan için ancak doğruluk ekseninden koptuğu zamandır, ândır. Yaşam, varlık ile yokluk arası bir şeydir; bu paradigmadan uzak düşmek en değersiz varlık olmak demektir.

          İnsan ne için yaşar?

          İnsan neden vardır?

          İnsan olmak ne demektir?                                 

          İnsanın etik ile kan bağı ne anlamaya gelir? Ve etik ilkeleri olmalı mıdır?

Bu sorular, “hiç” muammasından kurtarıp olması gereken cevabı bulduktan sonra ayrıca dürüst olmayı öğrenme noktasında kılavuz olacaktır düşünen her birey için. 

İlkesizlik bataklığında cebeleşmek uyanıklık değildir, sivri zekâlılık da değildir, sadece kendini kandırmaktır. Oysa kendini bulabilmek, doğruluk ve dürüstlük parelerinde erdemli olmaktır. Erdemce yaşamak din veya dinsizlik ile ilgili bir durum olmadığı gibi tamamen insanın içsel, psikolojik mizacıyla alakalı olup ayrıca aklını bu yönde programlamaktır.

Doğruluk, uğrunda gerekirse ölmektir, bu yönde yani doğruluk ekseninde yaşam sürmek zirvede olmaktır.  Şahsım, ne zaman ki kendi çıtam doğruluk eksenim bükülürse cehennemimde acılar içinde oynar dururum. Ters düşmek yani etik ilkelerime yamuk yaptığımda; zira mazeret her ne olursa olsun vicdanım esir alır beni.

Benzer bir durum etrafımda şahit olduğumda; doğruluk ekseninden sapmış, ilkesizlik bataklığında cambazlık yapanları veya yapanı görünce uykularım kaçar.

        Ahhh, dürüstlük! Derim sonra. İnsan bu uğurda ölür gözünü kırpmadan!

Tuanna Güzel @tabusal