Yabancılık duygusunu duymak yalnız kimliksizlik değildir. Kimlik; en temelinde birey olarak ‘ben’ olmaktır, buna ise yalın olarak bireyin kendine özgü irade bağımsızlığının olması denir. Buna paralel kimliksizliğin diğer gelişen çeşitliliğinin de dil, toprak gibi bileşenler olmasıdır. Fakat üzerinde durduğum ‘ ben’  alt egonun birinci sırasında bulunan veya en temelini oluşturan bireyin kendisi olması için özerk iradesine sahip olmasıdır. Kişiliğini geliştirip biçimlendiren varlık felsefesi, insan inşasının temelidir.

Bireyin varlık temelindeki iradeye en güçlü şekilde sahip olabilmesi için öncelikle bu iradenin ebeveynlerince verilmesi ve tanınması gerekir; bunun yanında aile çatısı altında yan bireylerce kabul görülmesi gerekmektedir. Birey–insan ilişkisinde sağlıklı oluşturulmuş ‘ben’  hayatının ve ilişkilerinin her aşaması muhakkak istikrarlıdır. Buna kendini kanıksamış özgür birey deriz. Nitekim kendisiyle barışık, ailesi ve sosyal ilişkilerinde sorunsuzdur bu kişilik. Hayatın içinde başarılıdır ve mutludur. Bu birey yabancılık duymaz, yabancı değildir; onu var eden ebeveyn ve aile bireyleri arasındaki diyaloğu da gayet barışçıldır.

‘Ben’ olamamış birey asıl yabancıdır; zira bütün sorun da budur. Kendisine, onu doğuran ebeveynlerine ki ebeveynlerini de bireye yabancıdır; ailede yalnız kan bağından başka onları birbirine bağlayan bağ yoktur; çünkü ailede hepsinin arasında buzdan örülmüş duvarlar mevcuttur. Bu buz duvarı oldukça yabancılık devam ettiği gibi ilişkileri de korkunç şekillendirmektedir, anlaşmazlık çatışmalara yelken açmıştır. Bunun sıçrayan olumsuzlukları sadece aile içi yaban kalma duygusuyla kalmamaktadır. Genelde birey olamamış, kimliksiz ‘ben’den uzak bireyin eylemlerinde “Hey ben de varım, görmemezlikten gelemezsiniz,  yapamazsınız, var olduğumu size kanıtlayacağım” isyanı hırs edinerek ailede başat olmak üzere, özel hayat, sosyal-toplum ilişkilerinde sağlıksız çıkışlar yaptığı gibi bunu çoğu defa da şiddete başvurarak,  intikam duygusu patlaması; terör örgütü gibi eli kanlı bir şövalye olarak, uyuşturucu ile de onun canını cayır cayır yakan acıyı bastırmak  ( vicdan) için kendini ertelemektir. Fuhuş (erkek, kadın) ise sevgi eksikliğinden ya yapay sevginin açılan kollarından bir pusuya kurban olur ya da orda kendini avutur. Bazen ise iç isyandan dolayı ailede “ben sizlerden farklıyım” imasıyla farkındalığını yaratmaktadır; aileye karşı ters ideoloji düşünmek, inançlarına karşı duruş sergilemektedir yani yaramaz, haylaz çocuk rolündedir.

Her kişi “ben” olmadığı sürece ve araya konulan yaban buzullar yerini tuttukça yabancılık daima sürecektir.

Tuanna Güzel | tabusal.com