Dinin asıl gayesi edep, ahlaktır. İnsanı mistik yönden rehabilite eder ve insanın bütün duygularını iyileştirir. Ki iyileştirici yönüyle birey sosyal, iktisadi ilişkilerinde yapıcı ve doğru insan olma yönünden ivme kazanır.

Yalnız din, bütün bunları yaparken akla ket vurmuyor, yok sayma ile saymama arasında ilgisiz kalıyor. Bilgi nedir? Varlık nedir? Evren nedir? Atom ne yaptı?.. Düzen ve konum ile ilgilenmedi ve ilgilenme yetkisi yoktur.

Tanrı var mı? Tanrı yok mu? İkisi de tam bir muamma…

Tanrıyı var eden insandır, onu şekillendiren, rol biçen, görevlendiren insanın kendisidir. İnsan ütopik bir yaratıcı gücünü kafasında kurguladı ve ona inandı. Psikolojik olarak onunla dost oldu hatta hem güç verdi hem de insan özellilikleriyle vasıflandırdı sonra aşık oldu, teslim ve itaat...

Korktu, iyilik ve kötülük sonrası bir bedel ya da ödül olmalıydı; zira cennet ve cehennemi yarattı insan. Yalnız öyle bir inandı ki derdine derman olmasa da, ihtiyaçları cevap vermese de, aç iken onu doyurmasa da, en kritik bir an da yalvarıp yakarsa da “güçlü varlık” sessiz kalsa da gene inandı. O, vardır diye sadece bakıp durdu.

Tanrı, öç, intikam alan, birinin ahını birine bırakamayan varlıktır diye inanmak istedi ve inandı. Günlük hayatta psikolojik olarak pek azı dilek ve umutlarımızın ya da canımızı acıtan birinin canının acıması bizi mutlu ettiğinde işte inandığımız Tanrı’dandır deriz.

Doğrudur gözümüzdeki manyetik ışınlar gibi.

Işınlar, bazen işaret ettiği nesneyi kırabiliyor; nitekim bilimsel verilerle kanıtlanmıştır. Ki isteklerimiz de yeri geldiğinde tutturulduğu zaman bu Tanrı’dan deriz. Oysa bilmediğimiz ne çok bilgiler var ve bunlardan bihaberiz.
İnsan, ütopik dünyasıyla sınırlı kalıp mutlu mesut kurgularıyla yaşar durur.

tabusal.com