Tarihi ileri alıyorum devamlı; geri kafalıyım çünkü. Beynimin aksamları çekik gözlü bir mayın heykeli gibi keskin. Bu denli anlamsız yani.

Üstüne titreyecek bir şey arıyorum betonda. Heykel gibi bir şey.

Heykel dedim az önce, duydunuz. Konuya direkt girdim.

Böyle Da Vinci tarzında kolsuz, kalçası hafif açık bir kadın heykeli. Olmadı pipisine devlet bakanlarının baktığı bir Leonardo heykeli. Ya da Picasso’ya nazire bir ucube heykel de olabilir. Olmadı. Titremedim.

Beni heyecanlandıran heykel profili tartışmasız devlet kahramanlarının büst kişisidir. Beni o denli heyecanlandırır ki heyecandan heyecanlandığımı unuturum, hemen saygı duruşuna geçip ağzımdaki sakızımı enseme yapıştırırım. Vallaha bak.

Şöyle göz renginde sırıtan gri bir oyuk, geniş alın ve omuzlarına vatanın filtresi çökmüş bir beton yığını, plastik de olabilir.

Kaldı ki her kahramanın en az iki cihanda böyle bronz, gümüş ya da altından bir heykeli olur, olmalıdır da. Kasıklarına dek taş içinde olması da caizdir. Ya da heykeli dikilen herkes kahramandır. Saygı duyun.

Ben heykele put gözüyle bakılmasına karşıyım. Heykel put değildir, yoğun bir element yığınıdır. Asıl put, heykeli anasından doğduğuna pişman edip onu putlaştırdıktan sonra verilen eğitimdir. Budur.

Put yıkar gibi başkasının heykelini yıkmak İbrahim’e mahsustur. Haşa, İbrahim olmadığınız için yetkiniz yok bu konuda.

Kaldı ki başkasının heykelini yıkmadan önce de kendi bahçenizdeki heykelleri yıkmanızda fayda vardır.

Toprak parçasını anlarım, üstünde yaşarsın, ölürsün. Sadece senin hayatını ilgilendiriyorsa ve başkasının hakkını gasp etmiyorsan bu sevginin bir anlamı vardır. Ama bir taşa, bronza ya da bez parçasına atfettiğin derin manaları anlayamam ben.

Ezoterik dünyanda kurduğun fantezileri toplumsal bir vebaya çevirmen senin ne kadar hasta bir ruha sahip olduğunu gösterir. Çıkarlarının fahişesi yaptığın bu simgeleri yoksulun, garibin götüne yapıştırıp hayatta kalıyorsun.

Sevgili devlet, sen var olduğundan beri her gün daha da yavşıyorsun.