hayata dair ne varsa, belki de hayatın dışındadır.

özgürlüğün anlamını abartıyoruz.  çünkü özgür değiliz. arzularımıza, tabularımıza, korkularımıza esiriz her birimiz. tek göz tökez canlılarız hepimiz. yanlış yerdeyiz, yanlış şeylere bakıp yanlış şeyler görüyoruz, yanlış şeyler söyleyip yanlış partilere oy veriyoruz. biz bu değiliz.

hele ki…

zaman kötü ve en fazla zıtanlambilime çalışır boş kaldığında. her türlü samimi muhalefet külfettir. tarih klişeleri kirleten matrak bir ibriktir. her yokuş, aşağıdır. ya da hayatı anlamlandırmak için yeterli kelimelerimiz yok ve işte bunda eksiğiz.

anlamı orospu ettik, bunda anlaşalım. kibir ve cehaletin koalisyon iktidarını yine takıntılarımıza terk ettik. yaratılış iyiydi, ya sonrası… işte…

düşüncelerimizi pervazladık, sıvazladık, ektik, biçtik, paketledik, etiketledik; belki de iyi ettik. kim bilebilir ki veya iyi nedir, kötü de ne?

biliyorsunuz, şiir hakkında konuşmalıyım. olmayan poetikama patika muamelesi yapılmasına göz yumamam artık. şiir benim için bitmiştir ve yeniden başlamıştır.

düşünüyorum. nasıl daha iyi anlatabilirim derdimi. sonra yine düşünüyorum, bir insan neden derdini anlatsın diye. sonra yine düşünüyorum, düşünmekten sıkılıyorum. sigarayı söndürmeden ters yakmayı öğreniyorum. komik değil.

çaba sarf etmek ki bir erdemdir. ve bunu bilgece söylüyorum. binlerce sözcüğü tek bir öbeğe hapsetmek özgürlüktür. siz özgürlüğü yanlış anlamışsanız banane. öyle değil.

gündelik hayatın zibidiliğine gark olmuş bir tepsidir insan. günceldir; ama güncel olduğu kadar da kelepirdir bu avane. her haliyle direkten dönmüştür.

şiir demiştim. yalnızlıktır. hor görülmektir. azımsanmaktır. bilesiniz.

kıvrımları sabit kasıtsız bir alamettir şiir. düşlerin memesidir; gerçekliği sağaltır tüm çıplaklığıyla. oysa parlak bir tesettüre bürünmüş bir çıplaklıktır bu. sapkınların göremeyeceği bir çıplaklık. zaman kötü demiştik ve sapıklık, genel bir ahlak bilgisinden içeridir.

utanıyorum. çünkü yanlış bir yüzyılda geldim dünyaya. susuyorum. çünkü ağzımdan çıkacak her kelimeye yabancıyım. yanılıyorum. çünkü, çünkülerim beni geride bırakıyor vesselam.

kovulmak için girdim cennete, aforoz edilmek için hristiyan, mürted ilan edilmek için de müslüman oldum çoğu zaman.

soykırıma uğramak için bir ermeni kütüğüne girebilirdim, dilim yasaklansın diye kürt doğdum aslında. ne değilsem o oldum hep. afrikaya zıt bir karartıdır açlığım. mertliği cephede kalmış mülteciyim her savaşta. acizliğiyim insanın. geç kaldım yine de.

tarihi, mitolojiyi, dinleri, kültürleri ve medeniyetleri astım balkonuna şiirimin. utanın benden. beceriksizliğimden. ve alay edin bununla. inancımı sınayın, inançsızlığınızla sınayın.

bencil bir hastayım, ukala bir ikindi. bir ölüm bordrosu kadar gülünç…

ve ben…

ben ki evet,  tanrılarınızı utandırmaya geldim. şiirin kirletilmiş saflığıyla geldim. yalnız bunun için geldim…

mahmut tarık | 2014