Attığın her adım mızrak gibi saplanır kalbine bazen. Bir sonraki adımını atıp atmamayı hesap ederken, kalbine saplanacak mızrağın denk geleceği noktanın acısına tutuşursun. Mühim olan saplandığı yer mi yoksa saplandığı yerde bırakacağı iz mi diye muhakemeye dalarsın. Bu kez batacak mızrak geçmişteki hangi yarayı hatırlatacak? Hangi yaraya bir zemin hazırlayacak? Düştüğün yerden ayağa kalkarken verdiğin zahmetleri yine hangi bavula sığdıracak? Çabalarının önemini yitirdiğin anları, tokat yapıp armağan mı edecek? 

Ayağın kalkmıyor, ikinci adım için nefes alıyorsun.

Öylece kalırsın durduğun yerde. İkinci adımı atamazsın. Sadece beklersin. Tüm bu sorular yuva yaparken zihnine, cevaplarını verirsin birden bire. Neticede insan ruhunu çürütenleri unutur mu?

Cesur olup yaşama meydan okuduğun günlerin heyecanını unutturacak. Benliğinin farkındalığından çıkıp başkalaştığın, diğerlerine tutsak olduğun o hırçın gecelerin sabahına ışınlayacak. Zannetmiştim kuyusuna düştüğün, keşke’lerinyakasına yapıştığın, yitirilmiş sandığına kilitlendiğin saniyelerin esiri olacaksın. Okuduğun kitapta altını çizdiğin cümleleri yaşadığın ve “keşke daha iyilerini çizseymişim”diye haykırdığın acılara tutunacaksın. Değerini bilmediğin günlerin özlemini sayıklarken, pişmanlığın kalbinde bıraktığı lekeyi geçirmenin yollarına düşeceksin. “Mış” gibi gelen sesleri büzüp sığdırdığın çuvalın kaybettiğin ipini arayacaksın. Ararken açılan çuvaldan fışkıran sesler, beyninde bir dünya kuracak. Mış’ların d”ünyası. İşte orada kimseyi bulamayacaksın. “Mış” gibi insanların arasında gerçeği yoklayacaksın. Bulamadıkça kendi gerçeğini sorgulayacaksın. İnsan ya bu, beşer şaşar! 

“Reddettiğim toplumun normlarının yoluna mı düştüm” diye yüzüne gözbebeklerinden birkaç damla konduracaksın. Bedenine vuracak seli önlemek adına güçlüyüm naralarıyla savrulacaksın. Bir fırtına çıksa ilk yıkılacak olanın sen olduğunu bildiğin halde; çivi gibi çakıldığın noktayı öveceksin. Yenilmenin ruhundan bir çatal almadığın için, zafere hırslanan zihnin verdiği mücadelede yorgun düşecek. 

Ayağını kaldırıp ikinci adımını atamıyorsun şu an. Çünkü muhakemen bitmedi. 

En’lerinden doğan çiçek bahçesinin çöle döndüğü görünce içinde çıkan yangına su arayacaksın. Hem de çölde! Kaç okyanus yeter yangınına? Kaçı seni bu girdaptan çeker. Gözbebeklerinden dans ederek inen birkaç damla söndürürdü. Duygularına kulak versen; hakikatin yoluna düşen ve ne istediğini bilsen, kendini tanısan okyanuslar aramazdın. Diğerlerinin yalnızca “diğeri” olduğu bilincine ulaşsan; kanıtlama ispatları ile kurduğun bağları kör bir makasla kesip fırlatsan, özgürlüğüne vurduğun prangalardan kurtulmanın yolunun yalnızca kendin olduğunun farkına varsan yarattığın bu koca işkenceye elveda diyecektin.

Kendi probleminin kendin olduğunu anladın ve bir mezar kazıp yaşamını içine hapsetmek istiyorsun. 

İkinci adımını atmaya cesaret edebileceksin artık.

Etrafındaki tüm dudakları çatal iğne ile tutturmak, dünyayı sessize almak geçiyor içinden. Aynaları kırmak, evleri yakmak, anıları kuyuya fırlatmak… Renkleri soldurmak, kokuları sıradanlaştırmak, Güneş’in ısısını soğutmak, Ay’ın ışığını karartmak… Geçmişini, 60’larda çalışma masasında yazı yazan bir yazarın tozlu daktilosu arasına sıkıştırmak. Ve bastığı harfte canını yakmak istiyorsun. Canın yansın ama kimse bu gerçeğe selam veremesin. 

Ve kanlar içinde adımını atarsın. Bazen ikinci adımını attığını zannedersin; oysa o attığın son adımdır bilmezsin!

HANDE BALCAN