Doğanın bütün renkleri güzeldir.
Her birinin ayrı anlamı vardır.
Hiçbir renk diğerinden üstün veya daha güzel değildir.
Yaşam da öyle.
Özgür, eşit, güven içinde olunsaydı dört mevsim birden yaşanırdı.
Ne var ki insanlıktan nasibini almamışların doymak bilmeyen hırsı izin vermiyor.
Eziklerin hallerinden memnuniyeti yüzünden de ne renklerin güzelliği kalıyor ne anlamları.
Normal bir insana yetki verildiğinde veya gücü eline geçirdiğinde acımasız, insafsız bir figüre dönüşebiliyor mesela.
Bir mahkûm, en zalim gardiyan olabiliyor.
Liyakat nedir bilmeyen, adalet duygusundan yoksun, bilgisiz, birikimsizlere başkan, lider, komutan veya benzeri yetkiler verildiğinde neler olduğunu, olacağını tarih sayısız örneklerle gösteriyor aslında.
Hele de onları alkışlamaya, kutsamaya, kutlamaya, tapmaya hazır çoğunluklar varsa.
Yaşam güzeldi oysa bu özneler olmasaydı.
Her zaman yaşamın güzelliğine çaba harcayan zelal yüreklere tek değil tüm dillerden SELAM OLSUN.