KİMSE GÖRMEDİ (mi?)

Stresli, gergin, iftiraların, hakaretlerin havada uçuştuğu bir seçim dönemi daha geride kaldı.

Kaybedenler her zaman ki gibi mazeretlere, bahanelere sığınarak üzüldüler.

Her şeye rağmen kazananlar ise doğal olarak sevindiler, kutladılar, oynadılar, zıpladılar.

Ama gün itibarıyla, yarın ne olacak endişesi hâkim olsa da hepsi geride kaldı.

Benim için de adeta beynime saplanan, yüreğimi yakan iki fotoğraf kaldı.

Sevinçlerini konvoylar oluşturarak, kornalar çalarak, bayraklar sallayarak gösteren kalabalık coşku ve kendinden geçerek yürüyorlardı.

O sırada çöpten yiyecek bulmaya çalışan kadın ortalarında kalmıştı.

Birkaç eylemcinin birkaç saniyeliğine baktığı kadını kimse görmedi.

Görmedi mi, önemsemedi mi, görmek istemedi mi bilinmez.

Kadın da başını kaldırıp kimseye bakmadı zaten.

Beynim dağıldı, yüreğim parçalandı.

Sevinenler sevinmeye devam etti her yerde.

Daha cesetlerin bile bulunamadığı deprem bölgesinde sıfır model son icat arabayla gösteri yapanları unutmadım.

Kahroldum, yıkıldım, bildiğim tüm isyanları, lanetleri içimde tuttum.

Bu yetmiyormuş gibi galip olduğunu veya kazandıklarını sanarak sevinenler enkazların, yıkımların üstünde kendilerinden geçtiler.

Acılı insanların gözü önünde davullu, zurnalı halaylar çekti, marşlar okudu, sloganlar attı, tekbir getirdiler.

Kimse görmedi, görmek istemedi ya da herkes gördü mü bilemiyorum.

Ağlayamadım, bağıramadım, sesim çıkmadı yine.

İki utanç karesi fotoğraf, coğrafyanın bitmeyen utançlarına eklendi ama.

Ya da kendi adıma, ben öyle sanıyorum.

İnsandan, yaşamdan, doğrudan yana zelal yüreklere tek değil, tüm dillerden SELAM OLSUN.