Çok şey değil / bir esinti / bir yaprak kıpırtısına bakıyor her şey

Buzlu camdan çevrelenip hayatın sonsuz sessizliğine  hapsettiğinizde kendinizi,

yanıbaşınızdaki korku yakanızı hiç bırakmaz..

Çıldırmış bir çağın getirdikleri ne kadar makul olabilir ki ? ..

Alalade yaşayanların nevrotik dürtüleri içinde sıkışıp kalmışız…

Gece gürültüyü, gündüz sessizliği, isyan durgunluğu, aşk ihaneti sevmiyor..

Gece, gündüzün kirini pasını atarken, gündüz yeniden yaratıyor kendini,

isyan güzelleştirirken aşksa bütünü temsil ediyor..

Bu bir düşinsanı tutkusudur..

Olağan bir sonuçlanmadır..

Ahengi tamamlayan bir ritüel, uyumlu bir notadır..

Zira düşinsanının sığabileceği bir dünya yoktur derler..

Yazık ki, karşılığı olmayan bir tutkuya verilen çaba, hakikati seslendirenin

bütün görkemli manzarasına rağmen karşılığını bulamamakta..

Kahredici sessizlikte en makul hikayemizi yitirdik..

Aklın ve neşenin kovulduğu bir mizansenin içinde dağıtılmış rollerimizi

ne  güzel oynuyoruz..

Hayatın o kahrolası sıradanlığında önemsediğimiz duygularında

yitip gitmemesi için verilen çaba ne kadar trajik..

Oscar Wilde’ ın sevgi pıtırcığı kadar saf ve pürüzsüz olsaydı

ne kadar makul olurdu hayat acaba ?..

Kaydesi bozuk bir çağda hakikatten ve eylemden uzak ne güzel coşkuluyduk (!)

Genişliyorduk, şarkılarımız da şiirlerimiz de, sözcüklerimiz de, sevinçlerimiz de

varoluş gerçekliğimizi dizginliyordu, ama çatlayıverdik..

Bile isteye tufaya geldik belki fakat eğrinin kutsallaştırıldığı,

ölçüsüzlüğün niteliğe büründüğü gevşek ve uçucu duyguların sevgiye atfedildiği

vasatın çok altında olanların hükümranlığı altında Schopenhauer’ın

‘Hayatın sürekli aldatma ve aldanış olduğu’ na bile gelemedik..

Bazı çağlarda insan, yarattığı öyküye sıkı sıkıya bağlıydı..

Çünkü bir hikayesi vardı ve tensel mutlulukla tinsel mutluluğun sınırını

o hikayede bileştirebiliyordu..

Charles B, ‘Kaybedilmiş bir bahisti hayat’ derken aldatılmanın inceliklerine varıyordu..

Çünkü, aldatılmış insan aldatıldığını fark etmezse bir süre sonra hiç aldatılmadığına inanır..

Şairlerin bile şiirden vazgeçtiği aldanmışlık hikayesinde aşkta yalnızca dram üretiyor..

‘Kahkahayla gülebilmeyi delilikten mi sayalım şimdi’ ?

Gökyüzünden maviyi,  yüzümüzden gülümseyişimizi,

yaşamak adlı imgelerimizi çalanların çağı bu..

O kadar budalayız ki, en verimli dalgınlığımızın içinde sırılsıklam bir düşün peşinde

ihtilal beklerken yılışık ve ısrarcı kötülükler yürüyor damarlarımıza..

Bir avuntunun ötesine geçememiş,  uydurulmuş bir yalana sırtını yaslayarak

kendi suretinde naif bir mutluluğu düşleyen insan Godot’ yu nasıl beklemesin !

Zerafetini ve nezaketini kuşanmış insan da o dayanılmaz yazgıyı değiştiremez..

Çünkü insanın en büyük tragedyası  kendisidir..

Bu bir mizansen değil aksine, düşsüz, çiçeksiz, sevgisiz, renksiz,

börtü böceksiz her şey bir kuyuya düşer..

-Kötülük imgeleri ile dört yanımızdan kuşatılmışız

Hikayesi çalınmış, derin ruh kırıklarına maruz bırakılmışlığın içinde

düş mü / yağmur mu / umut mu?

Tasarlanmış bütün kötülüklerin içinde içtenlik sevgiden eksiltir mi ?..

 Mayıs 23 .. d g