aslında zaman eskimiyor, eşyayı ve aklı kemiriyor.

zaman ki dipsiz bir kuyu ve tekinsiz bir senarist ve her şeye rağmen eşyanın ve aklın esiri; elçiler doğuran semiz bir kadın eli ve yine eli kanlı bir tanrılar katili...

öncesi yoktur zamanın. zaman ki, ortasında başlıyor her şeyin. her şeyin ortasında topluyor dağınıklığını kullarına köle olmuş bir tanrı. korkuyor bir mekana tutunmaktan, ürküyor bilmesinden her şeyi. sonra şaşıyor sonun hikmetsizliğine. şaşıyor kimsesizliğe.

oysa şaşkınlığı yoktur cehaletin. cehalet ki tanrıların mayasıdır. ve inkârdır, sarsılmaz bir imanın her zerresine sinen.

var oluşunu kaotik bir mezar hırsızlığına indirgeyen insanlığın,
nice masalların, destanın, korkunun, şımarıklığın ve nihai ecelin müessir maliği insanlığın… imanıdır inkâr.

inkârdır yalnızlık ve inkârdır aslında aşk.

oysa her şeye kâdirdir yalnızlık ve korku. ve yalnızdır insan, korktuğunu inkâr edecek kadar.

mahmut tarık | şubat 2022