“Birer ikişer dökülüyoruz bazen farkına varamadan bazen de farkına varmak bile istemiyoruz.” dedi, dost.

Haklıdır, dökülüyoruz. Sonbaharda sararan yapraklar gibi. Kendimin de dost dediğim enlerden duygusal olarak döküldüğümü biliyorum. Bu dökülme bıkma, yorulma, vaz geçme, soğuma ve artık zaman geçirmeme, son nokta ile paylaşmamadır.

Daha dündü, en kötü hissettiğimde aslında açılacak dost olmadığını halbuki sıfat olarak çok var, sıfatlanmışım dostun nezdinde.

Nedendir bilemiyorum, fazla anlam yüklemekten, bencilliğimizden çabuk sıkılmamızdan, ne istediğimizi bilememizdendir. Derken yaman çelişkiler ile birbirimizi yoruyoruz. Bu yorgunluktan birbirimizden geçiyoruz. Hüzün verici fakat bu da bizim saçmalığımızdır.

Halbuki kıymet bilsek bu halde olmayız.

Fazla anlam yüklemesek

Kusuru görmemezlikten gelsek

Aptal aptal illa 'ben' demesek.

Tek yönlü istekler ziyade çift yönlü olsa (Tek yönlü istek, içten içten toprak kaymasıdır.)

Öz veri koşulsuz olmalıdır.

Biz toplumun bilmişleri, bilmem daha neleri, zor nefes alırız. Memnun etmek güçtür birbirimizi. Sosyolojik analizimde şunu gördüm. Klasikleri ve taşıyıcıları daha rahat memnun edici, kibar yaklaşımlarla kurallarını anlatır, uygulatabilirsin ama fazla bilmiş fikirdaşları gözünü çıkarsan memnun edemezsin.

Çağlar öncesi mitolojik antik masalda, cezai yaptırım için bir ineğin sunulması istenir tanrılara. Topluluk:

“hangi renk,

hangi cins,

rengi kaç renkten oluşur,

gramajı nedir?”

diye memnuniyetsiz bahaneler öne sürer. Tabii bu saçma ve itici mit, kabul edilemez fakat bilmişlerin “amalarına nispeten anımsadığım örnektir.

'Birer ikişer dökülüyoruz bazen farkına varamadan bazen de farkına varmak bile istemiyoruz.'

....

Sabah koltuğa gömülmüş, günlüğüme ihtiyaç duymuştum.

Konu başta başka iken, sayfanın sağ üst köşesinin bugünün tarihini not düştüm.

12 Aralık...

Beynimde yıldırımlar, elektronların depreşişinden yılın bu ayından hissettiğim duyguyu duyumsadım.

Aralık ve kestane tadı.

Bu kadar mı özümsenir sıcacık, tatlı kestanenin damağımda bıraktığı lezzet ve onunla bütünleşen aralık. Zaman aralığı gibidir, bir kapıdan adımını atmakla, sihir gibi başka zamanda olmak saniyece. Bir önceydi bu his ve bugün aynı his.

Meğer hayatımdaki duygusal, düşsel, düşünsel atraksiyonlardan ancak bugün farkına vardım aralıktayız. Yani duyumsadığım hissin sıcacık tatlılığını bugün fark etmek.

Aralık, kestane tadıdır. Özlemin hissidir çok uzaklardan gelen misafirdir.

....

Defterimi bunları karalarken, koltuğa büzüşerek sokulmuş, ellerimde kahve fincanı avuçlamış, fiziki üşür gibi kasılmışım. Bir filmin fragmanı içindeyim sanırım.

Kandaşım odaya girdi, " üşüyor musun? "

Hayır, dedim.

Üşüyorsun işte, dedi.

Hayır, üşümüyorum.

Nasıl anladı bilemiyorum. Oda dan çıkarken, bunu da düşündüm.

Fiziki üşümüyorum, içsel düşüncelerimde üşüyorum.

Üşümek:

Düşüncelerde üşümektir. Bir de farkında olmadan dışsal üşüyor görünmektir.

....

"Birer ikişer dökülüyoruz bazen farkına varamadan bazen de farkına varmak bile istemiyoruz."

Dostum,

Tia, demişti yıldız çiçeği diye.

Arada güzel bir söz duymak önemsediklerimizce.

Bu da güzel...

Not: Yazı site editörü tarafından noktalama ve imla bakımından düzenlenmiştir.