SUYA ŞİİR / KUŞLARA  UMUT / BALIKLARA PUL  OLMAK

DİLİMİZDE BÜYÜK DÜŞLERİN ŞARKILARIYLA

Nezaket akıllılıktır diyordu Arthur Schopen..Bilge bir kente

en ileri saatte nazikçe giriyoruz.. Aklın ispatından değil,

alfabesini bilmediğimiz yazılardan fışkıran apak geçmişin

yüzümüze tuttuğu ışıktan ötürü.. Nazikçe yürüyorduk kaldırımda..

Kentlerin geceye bakan yüzü hep aynı mıdır?..  Sanmam..

Hepsi ayrı bir yüz çizgisi gibidir.. Herhangi bir özgül, fiziksel,

zoolojik, botanik, ya da kimi silinmiş paragrafları aynıdır belki fakat

kentlerin geceye bakışlarındaki sırrı hiçbir veriyle anlatamazsınız..

Geceye başkaldırmış bir günde, her şey allak bullak ve çığlık çığlığa..

Caddedeki kalabalık, gecenin insan kalabalığı..

Suratlardan akan makyaj ve parfüm kokularına karışıyor hüzünleri..

Duvarda reklam panoları.. Cazip yaşam fırsatları..

Mendil satan çocuğun umutsuz bakışları, sokağın köşesine

zulalanmış polislerle örtüşüyor..

Kaybedenlerin hep umutlu olduğu bir ülkede, ‘Mutsuzluk, Açlık oyunları

Mavi bisiklet, Mavi ring, Kayıp kent, İncir Reçeli’ ve daha onlarcası derken

afişin en gerisinden ilgi odağı olmanın duygusu içten, samimi

tatlı bir gülümseme bırakıyor yüzümüze..

’Polonya da bir kuş var’ adlı romandaki küçük çoğun amansız

mücadelesini anımsamak yetmiyor yüzlerdeki utancı örtmeye..

Kolay mı, katmerli sevgisizliğin galebe çaldığı koşullarda

insan yanımızı, aşklarımızı ve düşlerimizi işlevsiz kılmayı hedefleyen

dev bir ahtapot var karşımızda..

Başka bir dünyayı düşleyebilme gücü nasıl ki bir duruş ve kararlılık

işiyse aşk da, insana ait değil midir, insana kimlik veren ve kendisi haline getiren..

Bu yüzden Gasset, ’Aşk ve hayat, ona layık olan her kes içindir’ diyordu..

Kavramların çarpıtıldığı, duyguların acımasızca ezildiği, elitizm ve popülizmin

taçlandırıldığı bu zamanda kim ne zaman anlayacak diye düşünmeyi bıraktım..

’Yürümek, ardına bakmamaktır’ diyor S Soysal.. Yürüyordum, fakat

ardımda bıraktığım her yer yangın yerine dönüşüyordu..

Düşüncenin kesiştiği yerdeydim.. Kim bilir, belki istesem tüm

zamanların kipi olabilirdim.. Yine de gece oldumu sözcükleri

bir akışın içine tereddüt etmeden bırakmayı tercih ediyordum..

Bazı şehirler tenimde sürtük tadında, bunu biliyorum fakat yine de

çarpıp kapısını çıkamıyorum.. Korkunç, iğreti bir senaryonun

kostümsüz, diyalogsuz, mekansız kadrajına bodoslama

itilmiş gibiyiz. En özendiğim şey Mayakovski’ yi terk eden umuttu..

Belki de en mutlu olduğum şey bu olmalı.. Peki ne diye

bunca kıyamet?.. Tregedyalarımla bir  içhesaplaşma hali olabilir miydi?..

Sanırım, derin ama hüzünlü, hüzünlü fakat naif bir insanlaşma

sürecinin arayışı bu..

Tarifi imkansız gibi görünen, ama manası oldukça kestirilebilen

bir üst düzey sevgi toplumu..

Mütevazi bir arayışın, fetiştirilmiş yozluğa rağmen olanca

acılarına ve tümden alt üst oluşuna dair bir çeşit gelecek güzel günlere

ışık tutma yolculuğu..

’Modern’ zaman düşlerimizi, imgelerimizi ve huzurumuzu

gasp ederken öylece mutlu repliklerin tebessümüne bürünmek anlamsız geliyor..

Dış dünyada süregiden bütün kötülüklere, acı ve ihtiraslara rağmen

evren, başı sonu olmayan bir değişim ve akan giden bir süreçse şayet,

tarih buna tanıktır.. Başkaları için kesinlikle ’önemsiz’ addedilebilir,

 iler tutar yanı kalmamış çağda sis dağılacak..

Öylece düşeceğiz yeryüzünün çimenlerine..

Öylece.. Boylu boyunca.. Sonsuz sevinçle..

                                         Cumartesigüncesi-