İnsan en çok kendinden kaçmalıdır. En çok kendini kendine karşı korumalıdır. Hatta en çok kendinden kaçmalı, mümkünse kendine uğramamalı, ta ki günün birinde yine kendine teşekkür edebilmeli.

Bazen bunu yaptığımda, nadir bile olsa kendimle gurur duyabiliyorum. Bu gurur duyma yine kendime verdiğim ödül gibi.

Geçen seneydi böylesi bir durumdu. Gösterdiğim davranış karşısında bir hayli sonra kendi kendime fısıldayarak:

' Aferin! Aferin!

Teşekkür ederim '

Demiştim. Evet bazen bunu yaparım.

Zira en çok insan kendini acıtır kanatır, yaralar.

Değer vermek, vermemek veya yüceltmek ya da yermek kendimizin kendimize yaptığıdır.

Sağlam duruş, sağlam irade ve sağlam eylemler ile kendimizi takdir edebiliriz. Çoğunlukla kolay değildir, hiç kolay değildir.

Nasıl mı?

Kör bir bıçağın, ısrarla yüreğimize batmasıdır irade göstermek.

Zorlu karar ...

Ama çok zor fakat günün birinde ' 'aferin ' i hak ederiz kendimizden.  Mesela gözümüzü göğe kaldırıp, göz kırparız muzip ve kendimizden emin, bi de 

'oh!' çekerek.

'Vay canına!'

Diye diye mırıldayarak tekrarlarız.

Biliyoruz ki,

İnsan en çok kendi aptallıklarına yanar, affetmez. İlginç olan ise hep aptallık yapar. En çok saçmalıklarına ah çeker, vaz geçmez istemli /istemsiz. Benim gibi mükemmeliyetçilerin hep canı acır   Nitekim asla mükemmeliyetçi olamayacağımı ise sonradan öğrendim.  Dahası mükemmel olmak istemediğimi de, bilinçli istemiştim bana ters ama bana rağmen.

Doğru ya ortası, diyorum. Olamaz mıyım veya olamaz mıyız?

Yeri geldiğinde bir aferini alacak kadar kendinden

Yeri geldiğinde mûkemmeli de ayarlı /ayarsız oynamak

Yeri geldiğinde mükemmeliyetsiz, ser seri olmak / oynamak.

Yaşamı bazen ciddiye ama bazen ciddiyetsiz almak 

Gerçi ülkemizde ciddiye almaktan başka çaremiz yok, alıyoruz da ne oluyoruz! 

Doğrusu romen kardeşlerimiz gibi olmak var. Yaşam kendileridir, rengarenk ...  Kaygısız, tasasız (illa ki tasaları olur, sonsuz tasasızlık imkansız)

Ah benim özgür kuşum!

Konu çok.

İşin içinden çıkamayınca deve kuşu gibi kuma gömmektir kafamızı. Binlerce yıl uykuya dalmak var.

Daha gündüzün ışığı altında, ‘hangisinden?' Kararını vermeden labirentimde.

Dejenerasyonun ahlaksızlığından sitem ediyordu arkadaş. Duyardaşlar, fikirdaşlar, kadındaşlar birleşmelidir sahtekârlara, paragöz dolandırıcı ve çüklerini kutsamışlara karşı.

Down çocuğu olan kadının, çaresizliğine karşı güç gösterici fırsatçı erkeklerden feryat ediyordu.

Peki yeri geldiğinde kadınların fenalığı ise ayrı sorun, bela bile denebilir.

Amanın. .. Siyasiler dert.

Toplumu dert.

Bireyler dert.

Bireylerden, birey olarak makullar var ama bu da ya kopuk ya güçsüz.

Fikirdaşmak istiyoruz bazılarımız, mikroskop ile aktivasyon peşindeyiz ruhumuzu beslemek adına. Hani felsefe kulüpleri olsun ciğerlerimiz oksijen alsın, diyorum.

Sevindirici bir şey olsun bu aralar. Olsa bile, alışık olmadığımızdan bin bir kulp takarız ya.

Neyimiz doğru?