Eğer duygularımızın, hislerimizin veya anlamakta güçlük çektiğimiz huzursuzluğumuzun dili olsaydı işimiz daha mı kolay olurdu. Kontrolümüzün dışında patır patır dökülseydi sızlanan tatminsiz yanımız.

Ya da düşünde olduğumuz sevincimizin dili olsaydı, nasıl betimlerdi şairliğimizin icra yönünü. İnce ruhdaşımın, sabırla şiir okuması ise yine kelimelere dökülseydi sanat olurdu.

Şiir okuyalım mı?

Okuyalım...

Farkında mısın her geçen gün güzelleştiğimizin sıcaklığımızın? Deme doğru yol alıyoruz sevgi huzmesinden Nazım ve Piraye'den duygudaşız.

Doğan Güneş in şiirinden bir pasaj geldi aklıma, "bazı düşlerimiz kar tanelerinin eriyerek suya karıştığı gibi eriyip gidiyor "

Eriyoruz, bilmeden...

Ve

Yıldırım düşüyor geceye, masumiyet müzesiyiz çok azımız kirli yeryüzünün, kirli insanına rağmen.

Meğer, ruhum düşüm bedenim çocuksu masumiyettir. İstesem de büyüyemem, istesem de kirlenemem. Bazen kire tamah etsem bile, itici bir kuvvetin hacminden dile gelinmez kan kaybı yaşıyorum. Her seferinde ölüme demir atıyorum yine en çocuksu ve en ne olduğunu bilmektir yaşamın.

Yaşam nedir?

İki çocuğun, bir oyuncak için kavgasıdır. Yine oyuncağı olsun diye mızmızlanmaktır hayatın. Oyuncağa sahip olmak, onu korumaktır, var olmanın saçmalığı.

Bütün kaygı, hırs, mücadele, savaş, geçimsizlik bu saçmalığı amaçlıyor yeryüzünün tanrıları ve oluşturdukları göksel tanrıları.

Peki ya kaybetme korkusuna ne denmeli bunca saçmalığın içinde?

Doğaçlama hislerin gizemi mi, aşikârı mı ayrı muamma ve çekici gizemdir.

Ruhu-daşım, armağandır. ''Yüreğim yüreğinin üstünde” olsun.