Bir şiirin gölgesinde ancak nefes alabiliriz. Üst zihin yolculuğumuzda en derin sohbetlerimizi allandırıp pullandırıp ya da doğaçlama ama üstü kapalı yapabiliriz nefessiz kalan boğulan dilsizliğimizin bir ödülü olarak.

Zira iki sohbet alanımız var, biri ortak nokta oluşturduklarımız. Ki hep genelin gümbürtüsündeyiz gerçek  'ben ' in dışında. Hem hızlı yorar ve usandırır içten içe sonlandırmanın yollarını bir dedektif gizliliğinde arıyoruz. Hem zorunlu sosyal ve sevgimizin tezahürünün birer parçasıyız.

Bundan dolayı değil midir çoğunlukla suskun kalmamız. Sadece içimizde büyüyor söyleyemediklerimiz. Yarım kalmış duygularımız, düşüncelerimiz ağlar durur. Dışa vuramadığımız hüzünlerimiz hakeza...

İkinci ise her zaman olduğu gibi ya örümceğin ağına düşmüş bir av ve ya avcı gibi birini bulduk, birince bulunduk diye konuşur konuşur konuşuruz dur durak bilmeksizin. Zaman dursun isteriz yelkovan /akrep ellerinden, ayaklarından bağlayıp uçmasın isteriz.  Sessizce toleranslı bakışlar ile süzsün isteriz bizleri,  kâh şaşkın kâh hayran kalınan yürek pırıltıları yumulu “Eyvahları” olsun.

Bir şiirin gölgesinde nefesleniriz.