Beyin hücrelerinin ölümü, insanı aptallaştırır. Bu ise trajik akıl ve trajik ruhsal durumun birbirine endekslenmesi ile hücrelerin ölümüne yol açar.

Ön yargı, kötü düşünmek ya da şüphe (kimi zaman paronaya), kişiyi sersemletir. Bu ise hücre ölümü nedeniyle zihinsel gelişim ivmemizi düşürür.

Yaşamın içinde amaçsız dinamizmler oluşur. Ancak bu dinamizmlenme sadece nostaljik bakış ve yaşamın zorunlu gerekliliği sonucudur. Nitekim beyin fırtınası, yaratıcı beyin, ciddi yaratıcı uğraşlar, okuma- yazma, bilgi ideali hücre ölümüne izin vermediği gibi bilakis onu canlı tutar zira hep aktiftir.

Ve klasikler…

Klasik yaşam ve bakış açıları gelişim için yetersiz olduğundan (trajik, nostaljik kahır, üzüntüye odaklanmak ve sadece kişinin bundan ibaret olması) kendi beyin hücrelerinin katilidir.

Sulu gözlü, kurumuş pınarlarımız, aklımızın ajitasyonu, duygularımızın sınırsız serkeşliği hücre avcısıdır.

Beynin bilgi aktivasyonu ise hücre dostudur. "Hangisini tercih etmek isteriz?" demek bile istemem bu da yine bir bakıştır.

Yaşamın yüzü, canlılığın coşkusuna bakar ve bireyi zinde tutar. Zinde olmak yine beyinsel aktivasyonumuzu sağladığından yaşamak için referans dalgasını oluşturur.

Bu daha çok üretebilmek demektir. Tüm canlılara bakarken estetik bakmış oluruz.

Belki de sözcüklerin kalıplara dökülmesi/kök tahlili de öz-gürleştirir. Özlük ve gürleşmemiz bağlamında bakar, öngörümüze takılan enginliğin analizindeki naifliği (estetik) kendiliğinden bir kişiliğe dönüşür. İleriye dönük yaratıcılığımız bakabildiklerimizle eş değerdir.

Yazının bazı kısımları tabusal.com editörü tarafından mantıksal bağlamda editlenmiştir.