ey yoktan var olan, adının harflerine hapsolan; bilgeliğin sınırına dayanıp tekrarlanan tanrım!

düzen dediğimiz alışkanlıklarımızın müessifi, yaratılış dediğimiz can kıyımlarının esefi!

biliyorum, hepimiz gübreyiz!

yoğrulmuş ve kanıksanmış bir tözün taneleriyiz hepimiz! bedevilerin mutluluk dediği bir pazarın bitlenmiş eskileriyiz.

mutluluk ki bir ritüel. yarım bir hüznün eldesi elbet ve ikinci el bir yaratılmışlığın tortusu gibi çöker dibine adına zaman dediğimiz mezarlığın.

ve diplerinde biten sersem ölülerin adına iyimserlik dediği bir masalın şişe cinlerine inanışımız bundandır.

bundandır köleliğimizin kötürüm bir iyimserliğe çalışması. bir avuç berrak suyu vatan edinmiş sıska bir balık gibi.

evet, biz bir balığın iyimserliğiydik. bir akvaryuma sığdırdık özgürlüğü. açlığa ve çaresizliğe tapındık ve yüce bir uykusuzluğa sığındık. vakit doldu ve yorulduk.

vakit ki yoğrulmuş bir yusuftu. iyiliği için hapsetti zindana kendini. güncel dertler edindi.

ve aktüalite, ruhunu öldürdü insanın.

şimdi ölü bir ruh dolaşıyor aramızda ve bedenlerimiz zamanın kör kuyularına atılmayı bekliyor.

kurulmuş sofrasına bakıp etini közlüyoruz eskimiş semiz tanrıların. yoksulluğu iş ediniyoruz yırtık bolluğumuza değinip.

oysa biz varız, buradayız. peki yüzümüze umarsızca çarpan bu yokluk kimindir?

ya bozuk bir mikrofonla kaosun eskimiş tanrısına yalvaran şu aptallık kimin?

şu uğuldayan kimsesizliği çığıran vekalet saltanatın görgüsüzlüğü...

...süsen, kızan, yılgın boynuzlarında çırpınan "enkidu"nun.

nuhun tufanına serpilmiş kırgınlığın, ta ademden evvel yadsınmış bir tanrının doğurganlığının; fillerin, zeytinin ve incir çekirdeğinin huzursuzluğuna inat.

yalnızız tanrım.
ve hüznün,
yalnızlığın elalemi.


mahmut tarık | 2019